Membaca pemikiran Prof. Zainal Kling di akhbar hari ini meletakkan perspektif siasah negara ini pada kedudukan yang benar; realistik. Di alam Melayu ini, apa-apa sahaja - isu kecil atau besar - yang mencetuskan kegelisahan orang Melayu akan memberi kesan secara langsung kepada negara ini. Ramai yang melupakan - sengaja mahu pun tidak sengaja - sejarah silam negara ini yang mengharapkan kepada keharmonian dan keselesaan alam Melayu dengan melihat kepada kedudukan dan keselamatan orang-orang Melayu terlebih dahulu. Kepada bukan Melayu, hal ini kurang disenangi manakala kepada orang-orang Melayu, disenangi atau tidak, bukanlah isunya. Apabila persetujuan untuk merdeka diperolehi hasil daripada siri perundingan yang melibatkan orang Melayu serta wakil bukan Melayu dengan pihak Inggeris di London, kedudukan dan status alam Melayu menjadi teras kepada penubuhan Tanah Melayu yang merdeka dan berkerajaan sendiri. Mungkin ramai antara mereka yang terlupa akan kisah-kisah silam yang berlatarbelakangkan Larut (Taiping), tragedi Rasah, Lukut dan Sg Ujung (Negeri Sembilan/Melaka) Kuala Lumpur dan banyak lagi (atau mungkin kerana kisah-kisah itu hanya melibatkan pembesar-pembesar Melayu dan etnik Cina sahaja, maka mereka mengambil pendirian dan pelajaran yang sangat bermanfaat untuk kesejahteraan masa hadapan masing-masing manakala Hindraf pula belum masak dengan pengalaman buruk yang tidak menguntungkan itu, lalu cuba-cuba bermain api untuk meraih sedikit sedikit kenikmatan yang belum pun mereka nampak segi-segi buruknya?)
Formula 'memberi dan menerima' yang dipersetujui oleh pemimpin-pemimpin terdahulu yang terdiri daripada perwakilan semua etnik utama di Tanah Melayu ini mungkin sengaja cuba dilupakan untuk memberi laluan kepada 'persetujuan' bentuk baru oleh pihak-pihak yang lupa diri itu. Mereka lupa betapa semua kesenangan dan keselesaan yang mereka kecapi itu sebenarnya akan dimusnahkan dengan mudah oleh sikap tamak dan rakus kepada sedikit nikmat tambahan yang mereka gila-gilakan.
Sekarang, hanya keazaman politik yang kuat sahaja yang berupaya menyedarkan mereka. Soalnya, ramaikah yang berkeazaman sekuat yang diharapkan itu?
